Collection(s) : Racontes
Paru le 06/10/2005 | Broché 172 pages
Tout public
...Vistament lo Parisenc s'aturèt de gu-el.
«Bonjorn, brave òme ! Podriatz pas me dire de quanhe pam cau tirar per anar Escaumèls ?
- Ne'n sabe res, Monsur. Ieu, soi pas del país.
- Aval, aquò es ben lo Riu Negre ?
- Ne'n sabe res, Monsur.
- E alai ? Aquela carrièira, ont me menarà ?
- Ne'n sabe res.
- Sabètz res, sabètz res ! Mès pr'aquò devètz ben saber ont sètz ? Ont sèm aicí ?
- Ne'n sabe res.
- Pr'aquò ! Vos trufatz de ieu ? Sabètz ben ont anatz, d'ont venètz ! faguèt lo Parisenc que s'enrufava. O alèra sariatz una bèstia vestida !
- E benlèu g-ò, Monsur. Soi ben un pauc pèc. Mès vos cau pas emmaliciar per aquò. Tant falord que ieu saguèsse, pòde vos dire que vene d'ont aquò s'es trobat, e que vau ont lo vent me mena. Mai, d'aquel biais, me soi jamai perdut en camin.
- Aquò es pas de crèire ! Mès cossí fasètz per viscar, paure malurós ?...
Joan Vezole, nascut en febrièr 1923 a la bòria del Toron, pròcha de Sant Sernin, conneissiá pas que la lenga d'òc quand dintrèt a l'escòla per Pascas de 1929. Quò l'empachèt pas d'arribar a l'Escòla normala d'Orlhac en octòbre de 1939. Lo mestièr de mèstre d'escòla li faguèt faire lo torn del Cantal e entendre la lenga d'òc dins tota sa varietat e sa riquesa, de Mossajas a Valèta, Santa Ostàsia, La Vàstria o Aluèsa...
En julhet de 1943, partiguèt pels chantièrs de joinessa, puèi foguèt refractari e demorèt coma obrièr agricòla al Prat da Sorniac.
Son darrièr pòste, al Roget, l-i demorèt mai de vint ans. Retirat, se consacra agara a la recèrca suls tèxtes occitans de l'atge mejan - que ne publiquèt una tièra - e a la promocion de la lenga d'òc. President, puèi president d'onor de la seccion cantalesa de l'Institut d'Estudis occitans, sap testimoniar d'una cultura rica, a l'encòp populara e sabenta, al prèp de las generacions que venon.
